ACTIE!

Hoi!

Dit keer schijf ik de blog weer even zelf. Het was de bedoeling dat Jill dit keer zou schrijven, maar zij ligt al uitgetelt op bed te slapen, dus die houden jullie nog tegoed!

Vrijdag 27 juli was de meest actieve dag tot nu toe: om 8:00u gingen Jill, Stephie, papa en ik achter in de bus bij Steve op pad. Chloë en mama voelden zich toen allebei niet lekker dus die bleven een ochtendje rustig in het hotel. Papa en ik werden afgezet bij de startplek voor quadrijden! En Jill en Stephie reden door naar de zipline-baan over watervallen. Van dat ziplinen heb ik echt wel gave verhalen gehoord hoor, maar ik was toch wel heel blij dat ik kon gaan quadrijden! Wat was dat cool zeg! Nog voor dat we weg konden, startte mijn quad niet haha dus na die omgeruild te hebben voor een andere vertrokken papa en ik met een begeleider de bossen in. Maar dat is zwaar joh!! Kost echt heel veel kracht!! Dus binnen 10 minuten werd ik al door m’n stuur meegetrokken zo bijna tegen een boom aan, oeps! Maar gelukkig had ik de rem al wel ontdekt toen, dus alleen bij het wegsturen en wegrijden raakte ik de boom, maar gelukkig met maar een zacht tikje, dus het viel mee! Daarna had ik al snel door hoe het WEL moest, dus in volle vaart reden we door. Bij onze eerste stopplek (op een bruggetje) had de begeleider de quads even uitgezet en je raadt het al: die van mij ging niet meer aan… Toen het ook nog begon te regenen, is de begeleider bij papa achterop gesprongen en zijn we zo met twee quads verder gereden, wat misschien zelfs nog wel gaver was haha want waar je normaal met meer quads maximaal 25km/u rijdt, stuiterden wij met bijna 40km/u over de heuvels en door gaten, wat gaaf!

’s Middags reden we met z’n allen naar de verzamelplek voor tubing (jezelf vooruit bewegen terwijl je in een soort opblaasband zit). Hier deden Steve, papa en mama niet aan mee. Mama omdat dat niks voor haar is en papa omdat hij zo slim was om zijn kop tot bloedens aan toe open te stoten… Maar dat maakte het niet minder leuk! Jezelf in een wedsuite hijsen, zwemvest eroverheen, helm op en gaan. En daar dreven we dan, in het ijskoude water op opblaasbanden keihard werkend om ook maar iets vooruit te komen haha. Na een tijdje hard gewerkt te hebben, had je het dan ook absoluut niet koud meer! Toen was het een stukje lopen over een pad waarbij je eigenlijk bij elke stap je enkels kon breken, niet echt ontspannen lopen… Maar het volgende stukje was dan wel weer de moeite waard. Je begon op een soort kneeboards (waar je natuurlijk wel op moest staan, want anders konden de begeleiders je niet zo makkelijk van je board af duwen haha) en halverwege de route mochten de mensen die wilden vanaf een 8m hoge rots het water inspringen. Natuurlijk ben ik dan wel zo iemand die dat (met knikkende knieën dan wel..) zeker niet overslaat! En achteraf was het toch wel heel gaaf ook! Daarna ging natuurlijk het wedstrijdje kneeboards omduwen rustig verder haha. En weer dat end terug lopen, en weer in je opblaasband terug dobberen, maar echt, alles was de moeite waard! Het was echt heel leuk!

Zin van de dag: Jill vroeg aan Steve hoe lang we op zaterdag in de auto moesten zitten naar Oudtshoorn. Steve, met zijn mond vol, stak drie vingers op, al hoewel… Zijn duim, wijsvinger en middelvinger van zijn LINKER hand. Dus Jill: “3 uur?” waarop Steve reageerde: “nee 2,5 tja m’n wijsvinger is niet langer…” Topactie Steve! Hahahaha

Zaterdag 28 juli reden we, na afscheid te hebben genomen van hotel-hond Yoko, dus die 2,5 uur naar Oudtshoorn. Onderweg hadden we een paar stops. Naast uitzicht-stops, was de eerste lange stop bij een struisvogelboerderij. Hier kregen we een rondleiding, mochten we de witte struisvogel met de hand voeren en de Zuid-Afrikaanse met een lepel (die zijn een stuk groter en sterker). Alles bij elkaar was het nog best een leerzaam uurtje! Maar het zijn wel echt idioot domme beesten hoor, struisvogels. Wat de man die de rondleiding gaf vertelde, is dat als je wordt aangevallen door een struisvogel, dat je dan met je buik op de grond en je handen achter je hoofd moet gaan liggen. De struisvogel gaat dan op je zitten en vergeet ondertussen waarom hij je aanviel, waardoor hij op zal staan en weg zal lopen.

De tweede stop was bij een druipsteengrot. Hier had je twee keuzes: de normale route of de avontuurlijke route. Natuurlijk gingen Chloë en ik wel even laten zien hoe avontuurlijk wij waren! Het eerste deel waren de twee routes hetzelfde, maar na twee grote ruimtes vertrokken Chloë en ik met de rest van “de avonturiers” naar de wel heeeeeeel smalle doorgangetjes. Pffff, helemaal bezweet kwamen we terug, buik inhouden, krachttraining om jezelf hier en daar omhoog te hijsen of te duwen, ruim 200 traptreden, maar vooral echt een avontuur hadden wij meegemaakt! Je conditie en je buik-inhoud-vermogen werden dus hier en daar wel echt op de proef gesteld, maar ook nu weer: echt de moeite waard! Wat we daar ook nog meemaakten: ons was verteld dat de avontuurlijke groep een half uur later vertrok dan de normale route, dus Chloë en ik hadden al even zitten wachten, maar toen het onze beurt was om die grot in te gaan, liepen we met een groep oudere mensen. Hier en daar een wandelstok, nog net niemand in een rolstoel, maar echt buigzaam waren die lichamen niet meer, om het zachtjes uit te drukken… Dus Chloë en ik liepen in volle verwarring die grot binnen: die groep gaat toch niet de avontuurlijke route doen?!? Het duurde even, maar inderdaad werden de echte avonturiers van de rest gescheiden, fieuw! Haha

Zin van de dag: “Mijn kont is te dik, dit past niet!” Och, dat hebben Chloë en ik allebei toch wel heel vaak geroepen in die grot hahaha, maar elke keer lukte het wel weer en wat ons nog het meest verbaasde: elke keer lukte het de mensen achter ons ook, waar ook wel wat stevige mensen tussen zaten…

Vandaag, zondag 29 juli, hebben we een enorm lange dag gehad, zonder dat we echt iets intensiefs gedaan hebben. Een reis naar Hermanus van uiteindelijk zo’n 5u hield ons tot begin van de middag wel bezig. Daarna zijn we aan de oceaan gaan zitten, recht tegenover ons hotel, om de “Marine Big 5” (walvis, zeehond, pinguin, dolfijn en haai) te gaan spotten! En met een heleboel geluk hebben we zelfs al drie van die Big 5 mogen zien!!!! Nog behoorlijk wat walvissen, een aantal dolfijnen en een paar zeehonden, afgevinkt! Wat gaaf! Wat een kracht hebben die beesten! Wat een schoonheid, holyshit!! Zo indrukwekkend!! Foto’s maken was wel echt een uitdaging hoor, dus neem maar even genoegen met wat we hebben :P Met papa, mama en Steve nog vanaf de pier/haven gaan kijken, maar daar viel helaas weinig te zien. Daar bleek wel weer hoe heerlijk goed gebekt ze hier allemaal zijn hihi. Dit hotel is naar mijn mening wel de mooiste tot nu toe, alleen die tv hangt zo laag! En aangezien ik familie ben van papa, loop ik nu ook met een gat in mn kop rond...

Zin van de dag: voor avondeten gingen we naar een pizzeria/Italiaans restaurantje, waar op het menu stond: “de beste pizzeria van Hermanus!” Maar laat het nou ook de enige pizzeria van Hermanus zijn…

Heel verhaal weer, tja dat krijg je met zo’n reis! Hopelijk genieten jullie nog wel een beetje met ons mee! :) Groetjes Lotte